Czuję się jak bezbronne dziecko. Czuję przed sobą czyste kartki, dziewicze strony. Miałam coś bardzo ważnego do powiedzenia a teraz pustka... Od czego zacząć? Od początku... Szukam początku... Pomóż mi mój Aniele, przecież to o Tobie chciałam tu pisać. I o Tobie podobnych. O mnie i o innych, o naszej wspólnej tęsknocie za bytem nienazwanym a tak nam bliskim. Albo nazywanym, tak spontanicznie, dziecinnie a gdy siwizna przypruszy włosy skrywanym wstydliwie. Potrzeba Anioła.