Dzień drugi. Próby... Zastanawiam się, po co to zrobiłam, ale chyba nie miałam za bardzo wyjścia. Po co założyłam ten blog?:) Wiecie jak to jest?:) Coś chodzi po głowie, jakaś myśl na tyle męcząca w swoich nawrotach, że wreszcie coś trzeba z tym zrobić. Wygadać się... Ciągle gadam ,to fakt. Nie mam z tym większych problemów. Ale nagle w tym "beznadziejnym gadaniu o niczym" zauważyłam sporą wadę. Nie potrafię rozmawiac ze swoim Aniołem, mimo, że go czyję i wiem... wiem jak ma na imię, jak wygląda, że jest właściwie cały czas ze mną. Tylko gdy mam z nim porozmawiać zatyka mi dosłownie usta a umysł jest jak zakorkowany. Myślę, że on o tym doskonale wie i z pobłażliwym uśmiechem przygląda mi się i czeka... Zawsze cierpliwy. Czeka, aż się "odkorkuję" i po prostu zacznę być z nim szczera. Przestanę się naburmuszać, że chcę go o coś poprosić. I przestanę kluczyć bez sensu zamiast być po prsotu szczera. Takie gierki słowne i konwenanse dobre są z ludźmi ale Aniołom są one zupełnie niepotrzebne...
Moje kamienne Abioły...